Elke tijd en elke cultuur heeft er zijn eigen namen voor: voor momenten waarop we op ons best zijn, momenten van toewijding en helderheid van geest; kortom, momenten waarop de wereld om ons heen zich lijkt te openen. Of moeten we zeggen: waarop wij ons volledig openen, voorbij hoop en vrees, voor wat zich in het veld van onze ervaring voordoet.
Waardoor komt het nu dat we het contact met dit open veld van levensgeluk zo gemakkelijk verliezen? Het antwoord daarop is even simpel als direct: door angst dat het lijden dat we om ons heen zien ook óns zal treffen. Het boeddhisme leert ons hoe met inzicht en compassie op lijden te reageren. We gaan onderzoeken, aan de hand van de inzichten van de Boeddha en meditatie, hoe we het contact met het open veld van de ervaring kunnen hervinden.
Dat antwoord lijkt mij te simpel.
Bij mij zijn het vaak meer mijn gedachten die als wolken de stralende zon dimmen of verduisteren. Gedachten, lang niet altijd aangestuurd door angst voor lijden.
Uit de beroemde instructie van Milarepa aan Paldarbum:
Listen here, you lay girl Paldarbum,
Listen well, you rich and dedicated maiden.
Since it was easy to meditate like the sky,
The clouds are the sky’s magical display,
So let them be as the very state of the sky.
Since it was easy to meditate like the ocean,
The waves are the ocean’s magical display,
So let them be as the very state of the ocean.
Since it was easy to meditate with your mind,
The thoughts are the mind’s magical display,
So let them be as the very state of your mind.